AFERİN AYFER’E

Masumane idi söz, art niyetsiz
Amma velakin, dinleyen
Öküzün altında buzağı arıyordu
Tutturuverdi bir sözcüğün ucundan
Bağırdı, çağırdı, yırtındı
Sesi duyan koştu oraya
Gözler sözü söyleyene döndü
Bir Allahın kulu da sormadı,
“ Bu adam ne dedi?” diye
Bir oylama yapıldı, kim haklı denildi
Oyların doksan dokuz nokta dokuzu
Sesi yüksek çıkana çıktı
Hasbelkader Ayfer’de oradaydı
Yine derin düşüncelere daldı
“Bağırıp çağırana mı yazık
Mesele nedir demeyenler mi?” dedi yanındakine
Yanındaki , ne diyorsun der gibi boş gözlerle baktı
O an anlamadı denileni amma, belki yarın düşünecek

Aferin Ayfer’e